Penubra Lun and Bastet Bastet
“14+1 Semi-erotic poems…and a few more”
The poems below were inspired by the poetry of Sandro Penna (translated into Greek by Ευαγγελία Πολύμου in the book:
“ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ -ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ”)
Sandro Penna (June 12, 1906 – January 21, 1977) was an Italian poet.
Biography: Sandro Penna in 1974 Born in Perugia, Penna lived in Rome for most of his life. He never had a regular job, contributing to several newspapers and writing almost only poetry. His first poems were published in 1932, through the intervention of Umberto Saba.
Openly gay, his works were largely marked by his melancholic view of homosexuality as emargination. Penna’s economic conditions were often poor, and in his late years a group of intellectuals signed a manifesto in the newspaper Paese Sera to help him.
His affection for young boys was reflected by the constant presence of young boys in his verses, as well as in his taking a 14-year-old streetboy from Rome, Raffaele, to the home he shared with his mother in 1956 and living with him, on and off, for fourteen years.
According to Pier Paolo Pasolini, Penna’s poetry was made of “an extremely delicate material of city places, with asphalt and grass, whitewashed walls of poor houses, white marbles of the bridges, and everywhere the sea’s breath, the murmur of the river in which the trembling night lights reflect”.
His controversial erotic love poems can be found in English translation in This Strange Joy (Ohio State University Press, 1982) and Remember me, God of Love (Carcanet, 1993).
An epigram of Penna’s about the dark-skinned, dark-eyed, dark-haired Raffaele, scribbled on the back of his portrait by Tano Festa, reads:
Ho visto il mio moretto
seduto giù in platea
fumava un sigaretto
e gli occhi lustri avea.
Sandro Penna died in Rome in 1977.
Εσύ είσαι μακριά από εμένα
κι ας σε νιώθω δίπλα μου
εγώ όμως δεν βλέπω εσένα
αλλά εκείνο που θέλω να δω
έχεις μάλλον πιο λαμπερά χρώματα
όχι τόσο σκούρα όσο νόμιζα∙
απατηλές αποστάσεις
εικόνες δυσδιάκριτες
κι ένας ήρεμος πόθος
ανασκιρτούσε σαν σπουργίτι
καθισμένο πάνω στις ψυχές μας
δίχως επιθυμίες ή απαιτήσεις.
26/07/2023
Όαση
[/box]
Η Καταιγίδα
Εντελώς ξαφνικά ξέσπασε η καταιγίδα
ήτανε λες κάποιο παράξενο μείγμα
έρωτα και φιλίας
ώσπου ένα χαμόγελο δραπέτευσε
από το πρόσωπό της
σαν γλάρος ταξιδιάρικος
αφήνοντας βαθιά μέσα στα μάτια
μόνη, σχεδόν φυλακισμένη,
την θλίψη∙
απαλά δάχτυλα,
μελαγχολικά αγγίγματα
εκεί που ξεμένει λευκό το χαρτί.
26/07/2023
Όαση
Λατρεύω να βλέπω τη ψυχή σου
απ’ έξω
τους περισσότερους ανθρώπους
κατατρώνε οι ζήλειες
σαν να ήταν ένα κοπάδι
πεινασμένα σκουλήκια
απογοητεύεσαι λίγο για αυτό
μα χαμογελάς με το αστείο μου βλέμμα
σ’ άφησα έτσι…σχεδόν έτοιμη
για τον επόμενο άντρα
που πιθανόν να ερωτευτείς
κι εσύ ίσως θα είσαι για αυτόν
εκείνη η οποία
«ατενίζει τον κόσμο πάντα απ’ έξω».
26/07/2023
Όαση
Πάλι μ’ ερέθισε η φωνή σου
κάποτε τραγούδησες
μέσα στο τώρα άδειο δωμάτιο
που βρίσκομαι εγώ ολομόναχος,
σχεδόν ανύπαρκτος
τούτη η άλλοτε νεαρή φωνή
θύμισε στην μνήμη
πως τότε τραγουδούσες
καθώς ήμασταν αγκαλιασμένοι.
26/07/2023
Όαση
Το τρυφερό σου χέρι
με παίρνει μακριά
ίσως εκεί όπου
οι καμπάνες σιωπούνε
στην απόμερη ακτή
ήδη σκοτεινιάζει
ο ήλιος δουλεύει τώρα
κάπου αλλού
«εν χορώ» πρωτογνωριστήκαμε
δίχως τα τετριμμένα των ανθρώπων
εσύ, γενναιόδωρη, τόσο απλά κι εύκολα
κάνεις τον κόσμο ετούτον
λιγότερο ενοχλητικό
τι ιερή γαλήνη!
Υπέροχο δώρο της ψυχής σου.
26/07/2023
Όαση
Οι θύρες της θάλασσας
ερμητικά κλειστές
μονάχα ο άνεμος
όταν σε φυλάει στα μαλλιά
μπορεί να ξεκλειδώσει τον έρωτά σου∙
κάθε φορά όποτε έρχομαι
κατακαλόκαιρο στο νησί ετούτο
ψάχνω την βροχή
πού βρίσκεται υπομονετικά κρυμμένη;
Χάνονται ψιθυριστά οι ανθρώπινες φωνές
κι όμως φωτεινές ξαναγυρίζουν
φως πόσο τρέχει γρήγορα πολύ
πέρα μακριά… ίσως πήγαινα εκεί
ολότελα βραδινός
να σε συναντήσω
μα σίγουρα θα έφευγα πριν ξημερώσει
όπως ένα άγριο ποτάμι
καθώς αδειάζει τα νερά του
στην ήρεμη ετούτη θάλασσα
κι έτσι γαληνεύει.
26/07/2023
Όαση
Οι νυχτερινές σκιές σου
ζητιανεύουν λίγο φως
ίσως αυτός είναι ο λόγος
που τις ζηλεύω∙
γενναιόδωρα μου χαρίζεις ένα χαμόγελο
κι ας μην ξέρεις τίποτα για μένα
εγώ όμως καταλαβαίνω
γιατί νιώθεις σαν να βρίσκεσαι
μέσα σε μια άδεια βάρκα
προσηλωμένη μονάχα στην ηχώ των κυμάτων
και το φεγγάρι
όπως ένας ευτυχισμένος προβολέας
ζωγραφίζει τις ψυχές μας
αιώνια ασημένιες
27/07/2023
Όαση
Ο ήλιος φυσά δυνατά
και μόλις ακουμπάει τη θάλασσα
μοιάζει με άνεμο αναμαλλιασμένο
σχεδόν οριζόντιος ο έρωτας
στα μάτια της ψυχής σου∙
κι εσύ με διπλωμένα τα πανιά
σε πιλοτάρει κάποιος άνδρας σιωπηλός
όπως η θάλασσα
όταν την μαστιγώνει άγρια
ο πόθος μιας καταιγίδας
γλυκιά παραπλέει η συντροφιά μας
ένα απάνεμο θέαμα∙
φλόγα άγγιγμα φωτός
κρύο πανόραμα αγάπης
ήταν όλα τούτα τ’ απλοϊκά ψέματα
που ειπώθηκαν τόσο ανέμελα
κι απ’ τους δυο
ώσπου έρχεται το πολυπόθητο τέλος
κι απομένει ο καθένας μόνος
σαν ένα μπαλόνι
καθώς ανεβαίνει στον ουρανό.
27/07/2023
Όαση
Ένας άντρας, μια γυναίκα
γυμνοί και λυγεροί
ξεπροβάλλουν
στη νύχτα του καλοκαιριού
έχοντας τα χρώματα της ακροθαλασσιάς
όντως γεννημένοι
μέσα σε κάποιου είδους
υπόγειας σιγαλιάς
υποχωρούν μα προχωρούνε
τους κινεί ο άνεμος που ανατέλλει
βαθιά μέσα στ’ αστέρια
βλέπω λέξεις να τρεμοσβήνουν
Θάλασσα, έρωτας, ιδρώτας, ουρανός, στοργή:
«ΘΕΙΟΣ» Ήλιος
ουρλιάζουνε από μακριά οι βάρκες
διάσπαρτες φωνές αγαπημένες.
27/07/2023
Όαση
The poems below are inspired by the poetry of Mario Luzi, (translated into Greek by Ευαγγελία Πολύμου in the book:
“ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ -ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ”).
Mario Luzi (20 October 1914 – 28 February 2005) was an Italian poet.
GIE4836016 Mario Luzi Italian poet and writer; (add.info.: Mario Luzi Italian poet and writer); Photo © Effigie. All rights reserved 2023.
Biography: Born in Castello, near Sesto Fiorentino. He spent his youth in Castello, where he started his primary school. In Florence he studied at the liceo classico Galileo, and also in Florence he obtained his degree in French literature with a final dissertation about François Mauriac. This was an important period for Luzi. He met poets such as Piero Bigongiari, Alessandro Parronchi, Carlo Bo, Leone Traverso, and the critic Oreste Macrì.
His first book, La barca, was published in 1935 and in 1938 he started to teach in high schools in the cities of Parma, San Miniato and Rome. In 1940, he published Avvento notturno; in 1945 he went back to Florence and there he taught at the liceo scientifico. In 1946 he published Un brindisi e Quaderno gotico, in issue 1 of Inventario, in 1952 Onore del vero, Principe del deserto e Studio su Mallarmé. In 1955 he began teaching French literature at Florence University in the Facoltà di scienze politiche (Political Studies Institute).
Between 1963 and 1983, he published many books such as Nel magma (1963); Dal fondo delle campagne (1965); Semiserie (1979), Reportage (1985). In 1978, with the book Al fuoco della controversia, he won the Viareggio Prize (Premio Viareggio).
He won the Aristeion Prize in 1991 for his work Frasi e Incisi di un Canto Salutare; in the same year he was proposed for the first time by the Accademia dei Lincei for the Nobel Prize in Literature. Ultimately never awarded, when asked for his thoughts by one reporter on his fellow countryman Dario Fo’s 1997 success he slammed the phone down: “I’ll say only this. I’ve just about had it up to here!”
His last book, L’avventura della dualità, was published in 2003. In October 2004, he was appointed to the Italian Senate as a senator-for-life by President of the Republic Ciampi.
He died in Florence, just some months later, on 28 February 2005.
Ήταν τόσο λυπητερά τα λόγια σου
απερίσκεπτες πράξεις νεανικές
κι η μοίρα αφόρητα μη αναστρέψιμη·
ολοκληρωτικά τώρα είμαι
εν μακρόχρονη αναμονή
της αγάπης μας που έχει διακοπεί,
σπατάλησα πολλές σκέψεις νυχτερινές
κι η αγρύπνια
κάνει κάθε ξημέρωμα να φαίνεται μάταιο.
Πιο πονεμένος απ’ ότι
ένα μισολιωμένο μυρμήγκι
δεν γίνεται.
Τούτο εδώ το μαρτύριο
οι βαθιές πληγές μετουσιωμένες
σε αφόρητο πόνο
κι η πίστη
(πως μπόρεσα να μην την νιώσω)
ότι υπάρχει σωτηρία
και θα σωθείς τουλάχιστον
εσύ αγαπημένη μου.
11/08/2023,
Πίσω Σάουνα
Φουτουριστική Γυναίκα
Ανεξίτηλα στην οθόνη της ψυχής σου
μισοκρυμμένη είδα μια εικόνα τόσο ερωτική·
πολύ αμφίβολη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη,
πριν τρεις χιλάδες χρόνια
γκρεμίστηκαν όλες οι γέφυρες,
το τώρα μας τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει·
τα ακούει κανείς τούτα τα ποιήματα;
Ακούμπησες το αυτί σου πάνω σ’ ερείπια
όπως εκεί πέρα κάποιο βουητό αρχαίο πολύ
πηγαινοέρχεται μέσα στην ανθρώπινη σιωπή.
Οι γυναίκες της Βαγδάτης
θολή και χολωμένη έχουν μοίρα,
γιατί λοιπόν αυτή η εξέγερση η τόσο βίαια μάταιη;
Εμείς είδαμε για λίγα δευτερόλεπτα
τις μεγάλες εκρήξεις
δεν ήταν αυτές η αιτία
κι ύστερα συνεχίσαμε πάλι,
σχεδόν αδιάφοροι,
το αναμενόμενό μας έργο·
γεμίσατε κουβάδες, λεκάνες και μπιτόνια
με φρέσκο αίμα,
ποτέ δεν λυτρώνεται κανείς
μέσα από τις πρόσκαιρες αναταράξεις των πολέμων.
Με εργαλείο λίγες μονάχα λέξεις
έφτιαξα μια φουτουριστική γυναίκα
το παράδοξο ήταν
πως ερωτεύθηκα την ευεργετική
μα ύπουλη πολύ ψυχή της.
Στη γάργαρη νεροροή
ενός νωχελικού ποταμού
πλύνατε τα ματωμένα ρούχα
αφού οι εγκαταστάσεις καθαρισμού
ήτανε κατεστραμμένες
κι η ηλεκτροδότηση αχρηστευμένη.
Φουτουριστική γυναίκα
ας ξεπλύνουμε τα κορμιά μας
από τους ιδρώτες και το αίμα
στον Τίγρη ποταμό.
Ιερή μα πρόσκαιρη
η ζωή των αγίων
λόγω ευσέβειας και μόνο
δεν θ’ αλλάξω ούτε μια λέξη
σε τούτο το ποίημα
ίσως επίσης επειδή
μου απομένει
ελάχιστος χρόνος.
12/08/2023
Aγία Ειρήνη
Κρότος από Χτυποκάρδι
Ως πότε θα είναι βουβές οι ψυχές σας;
Το αληθινό σύμπαν δεν είναι εδώ·
τα πουλιά χοροπηδούν,
διατυμπανίζουν τα φτερά τους
κι επαναλαμβάνουν πως
το αύριο θ’ αργήσει πολύ να έρθει.
Που είναι οι ποιητές;
Δεν τους ακούω πια, σιγήσαν,
έφτασε η θλιμμένη τούτη μέρα
όπου οι στίχοι όλο και λιγοστεύουν.
Μα πες τους εσύ, σε παρακαλώ,
αγαπημένο μου κορίτσι
στα βουνά απάνω γεννημένη
ποιός είναι ο ήλιος αυτός
που ξεψυχά παράτερα στις πέτρες
την αυγή του;
Το ανάλαφρο περπάτημα
δυο εραστών
ακούγεται σαν κρότος
από χτυποκάρδι
μες τις ματαιωμένες ψυχές
των πεθαμένων.
12/08/2023
Πίσω Σάουνα
Πήγες κατά λάθος
αντίθετα στο ρεύμα του χρόνου
κι όμως υπήρξε η σημερινή σου μέρα
δεν ματαιώθηκε από το χθες.
Η απουσία του ήλιου
σε ψάχνει μες τα σκοτάδια,
μην φύγεις τώρα που
τυχαία συναντηθήκαμε
στη κάμαρά μου μέσα·
έστρωσα μια θάλασσα γαλαζοπράσινη
κρεβάτι για να κοιμηθείς απάνω
με καταγάλανους ουρανούς
θα σκεπάσω τα όνειρά μας·
όταν ξυπνήσω ας είσαι ακόμα
κοιμισμένη δίπλα μου,
από όποιους τόπους περάσει
η ιερή ανάσα σου
τους δροσίζει έλεος ο θεός.
12/08/2023
Πίσω Σάουνα
Ερωτική Φωνή Αρχέγονη
Μέσα στον λαβύρινθο της ύπαρξής μου
αν δεν έβρεχες ένα Φως
(ορατό πάνω στη ψυχή σου
σαν χλόη ανοιξιάτικη)
θα ήμουνα ακόμη σκοτεινός·
σε ουράνιες στέγες ψηλά
ξάφνου παρεμβάλλεται
μια αρχέγονη ερωτική φωνή:
«Δεν είναι πια εδώ η αγάπη»
αλλά που;
Κι ύστερα χάνεται πάλι
όπως όταν σκορπίζουν τα σπουργίτια·
δεν ήξερα τι να αποκριθώ
ήμουν ένας μισοχαρούμενος άνδρας
γυρνούσα στα πίσω σοκάκια του μυαλού μου
και παρατηρώ τις σκέψεις
όμοια μέλισσες καθώς βουίζουν.
Σκέφτομαι εσένα
την πιο πιστή συντρόφισσα
κι αναρωτιέμαι:
«Ήταν τυχαίο
το αναπόδραστο γαλάζιο βλέμμα
των ματιών σου;»
«Αν δεν είναι πια εδώ, τότε που;»
Σμήνη οι σκέψεις
αναζητούνε κάποια πίστη.
Εμείς έχοντας πονεμένες ψυχές
συγχυσμένες ζωές
αντιστεκόμαστε ο ένας στον άλλον
κάποιος όμως ενδίδει πρώτος, ποιός;
Κρατώντας σε σφιχτά
στην αγκαλιά μου
λες κι ήσουν επίχρυσος άγγελος
σου προσφέρω λίγα στοργικά λουλούδια
ανέγγιχτου κήπου.
Κομμένη λοιπόν η συζήτηση
τέρμα τα λόγια
σβήνουν ένας ένας οι στίχοι
ας παραμείνει μονάχα
η πιο ελάχιστη μνήμη.
13/08/2023
Πίσω Σάουνα
Το Πέρασμά σου
Βήμα βήμα μ’ αναστάτωσε
το πέρασμά σου,
πρέπει να υπάρχει ένα λάθος σκοτεινό
σε κάποια μου ανάμνηση θολή·
εξαντλημένος από τη πολύ περιπλάνηση
αναζήτησα καταφύγιο στον έρωτά μας
παρότι μ’ έχει κουράσει η αδιαφορία των ανθρώπων·
τι θαλπωρή ένιωσα όταν σ’ αγκάλιασα
κι ας ήσουν εσύ η αμέριμνη γυναίκα
που θα με προσπερνούσε σχεδόν ανέγγιχτα.
Το συναπάντημά μας
ήτανε για μένα
ένα αναπάντεχο αφύπνισμα
ταπεινότητας,
έως τότε άτονες περνούσανε οι μέρες
ανάμεσα σε παράξενα πλήθη
από ανθρώπινες φιγούρες
αποκαρδιωμένες.
Πρέπει ν’ αλλάξω το πενιχρό προικιό
της μνήμης που μου
δώρισε ο χρόνος
έστω κι η ελάχιστη ανάμνηση
γίνεται ονειρεμένος κοιτώνας
πολύτιμης νύχτας.
13/08/2023
Πίσω Σάουνα
Μεγαλώνει η αγάπη
κι ύστερα καταρρέει
καίγοντας τ’ άγρια ξερόχορτα
δύο ψυχών
μα ας ρουφήξει στοργικά πρώτα
κάθε μας απληστία
προκειμένου να μην ματαιωθεί
η ελπίδα για περισσότερη ζωή.
Καταπίνω λαίμαργα τα ίχνη σου
που άφησες
πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό.
Οι ερωτικές πληγές δεν χάθηκαν
βρίσκονται ακόμα εκεί
όπου όλα πια έχουν συμβεί.
Μην βασανίζεις λοιπόν
άλλο τις νύχτες μας
δεν γιατρεύεται το σκοτάδι.
Μολονότι τα παιδιά σου ποτέ δεν έζησαν
όντως αγέννητα
παρόντες ήτανε κι αυτά,
μην θεωρείς προσβολή ζωής
την ανυπαρξία,
κι εκείνη η απαξίωση
του να ισοπεδώνουμε τις μνήμες
ας ξεχαστεί…,
αλλά θα ήθελα μονάχα κάτι
σε χέρια πιο προσεχτικά
ας βρεθεί η ποίηση
την επόμενη φορά.
13/08/2023,
Πίσω Σάουνα
Ερωτική Συνεδρίαση
Τα πάντα συμβαίνουν
στην έκλειψή σου
ξεδιάντροπα πολύ μέσα μου
συναισθήματα ορφανά από αγάπη
σπαράζουν το ένα τ’ άλλο·
είναι τόσο εύκολο να πεθάνεις
ώστε ο ίδιος αυτός ο περιβόητος
φόβος του θανάτου
ο περίσσια υπερεκτιμημένος
δεν αξίζει τίποτα·
σε ποιο δικαστήριο μέσα
ενώπιον της δικαιοσύνης
των τσακαλιών
η δημοκρατία μας σπιουνεύει
κάθε πολίτη ξεχωριστά;
Αμέτρητα ανθρώπινα πλάσματα
μπάσταρδα μιας ξεδιάντροπης
ηδονής, καθώς ροκανίζει
τα καταντροπιασμένα σπλάχνα
που έχουν,
λαίμαργα χορεύουν έξαλλα
κι η συνεδρίαση, ερωτική ή μη,
λύεται.
28/03/23
Όασις
The poems below are inspired by the poetry of Franco Fortini, (translated into Greek by Ευαγγελία Πολύμου in the book:
“ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ -ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ”).
Franco Fortini (1917-1994)
Franco Fortini was the pseudonym of Franco Lattes (10 September 1917 – 28 November 1994), an Italian poet, writer, translator, essayist, literary critic and Marxist intellectual.
Franco Fortini was born in Florence, the son of a Jewish lawyer, Dino Lattes, and a Catholic mother, Emma Fortini Del Giglio. He studied law and humanities at the University.
In 1939 he joined the Protestant church, but in his late years he described himself as an atheist. In 1940 he adopted his mother’s last name to avoid racial persecution. In 1941 he joined the Italian army as an officer. After September 8, 1943, he sought refuge in Switzerland (where he met European intellectuals, politicians and critics), then in 1944 he returned to fight with the partisans in Valdossola.
When the war was over he settled in Milan, working as journalist, copywriter and translator. He was one of the editorial board members of the magazine Il Politecnico. Soon after the Russian invasion of Hungary in 1956, Fortini left the Italian Socialist Party which he had joined in 1944. From 1964 to 1972 he taught in secondary schools, and from 1976 occupied the Chair of Literary Criticism at the University of Siena. During this period he had considerable influence on younger generations in search of social and intellectual change. He was considered one of the most important intellectuals of the Italian New Left. He died in Milan.
He was associated with some of the most important European writers and intellectuals, such as Sartre, Brecht, Barthes and Lukács. Fortini translated works by Goethe, Brecht, Simone Weil, Milton, Proust, Kafka, Éluard, Frénaud, Flaubert, Gide and many others.
Ευλογημένο Σπέρμα
Η ακριβή μου γη
εκείνη της απόλυτης σιωπής
ήτανε τα σπλάχνα σου
ποιο ευλογημένο σπέρμα
θα τα κάνει να βλαστήσουν
σαν ξαφνική βροχούλα
στη μέση του κατακαλόκαιρου.
Εξαϋλώνεσαι
ένα σημάδι μακρινό από εμένα
προτού καν εγώ σε δω να πέφτεις
όπως κάποιο ασθενικό αστέρι,
καθάριο το βλέμμα κάθε ελπίδας
πάνω στα λευκοφόρα στήθη μας.
Μελωδική γεννιέται
η πνοή των ήλιων
ανάμεσα στις ληθαργικές ετούτες πέτρες.
Στην αντίκρυ όχθη
μιας τόσο ταραγμένης ψυχής
ονειρεμένη αναδύεται η μορφή σου.
Εσύ με ώθησες
στο φως να ξαναγυρίσω.
13/08/2023
Πίσω Σάουνα
Έξι Ψυχές
Ένα μενεξεδί βράδυ
του Ιούλη
χαρούμενα φεγγαρίσιες σκόρπισαν
οι ψυχές έξι ανθρώπων
πάνω σε δένδρα που χορεύουν
τα κλαριά τους.
Τρία κορίτσια κι άλλα τόσα αγόρια
μέσα στις αράδες των στίχων μου
μιλούσε ο καθένας
για μια μοναδική ιστορία.
Κοιμόντουσαν οι εραστές
σε άχυρα απάνω
κρατώντας τα όπλα της αγάπης αγκαλιά,
γύρω από την χλωμή φωτιά
ακούστηκαν χαρούμενα τραγούδια
κι εκείνες που αύριο
θα φεύγανε με το καράβι
λικνίζονταν ολοπρόθυμες μπροστά μας
σαν καψαλισμένα κύματα θάλασσας
σκληρόπετσης πολύ.
Έχοντας ολόγυμνα μαλλιά
και σκοτεινές αναλαμπές προσώπου
τις είδα να φωσφορίζουνε
δίπλα στα ασβεστωμένα βράχια.
Ως αύριο δεν είχε απομείνει
τίποτα όρθιο
κι ήμασταν πάλι ελεύθεροι
να το σκάσουμε
όπως οι Αγαιοπελαγίτικοι αγέρηδες
μη ξέροντας προς τα που ίσως πάμε.
13/08/2023
Πίσω Σάουνα
Χρόνια Πολλά Μετά
Τώρα, χρόνια πολλά μετά,
καταλαβαίνω
πόσο πολύ αγαπηθήκαμε
σε χαιρετώ λοιπόν θλιμμένα
κουνώντας τα ρυτιδιασμένα μου χέρια,
ένα ανθρώπινο πρόσωπο
που δυσκολεύεται πλέον να χαμογελάσει.
Ο απόηχος λίγων στίχων
όσων έγραψα για σένα
οι ερωτικές στάχτες του πάθους
όλες σκορπισμένες στον νου
υφαίνουν σκέψεις βαριές, μεταλλικές
και με σφυροκοπούνε στο μυαλό.
Ο ασίγαστος πόνος όσων στιγμών
χάθηκαν μάταια
είναι η γλώσσα σου, εκείνη αρθρώνει
στα χείλη μου τις λέξεις
εμπλέκεται ανάμεσά μας ο τρίτος, ο ξένος,
τα μακρινά βιβλία ενός αρχαίου άνδρα.
Όσο πολύ κι αν κρατήσει
ποτέ δεν θα είναι αρκετή
η ζωή. Ο θάνατος
μια φυλακή αναπόδραστη
όλοι οι ζωντανοί
αναπόφευκτα θα καταλήξουν
κλεισμένοι εκεί μέσα.
13/08/2023
Πίσω Σάουνα
Κοινό Αίμα
Στη κατηφόρα της καρδιάς μου
ακολουθώντας τα βήματά σου
έφτασαν ως εμένα
ανάμεσα σε πέτρες και σπηλιές
λίγες μακρινές σταγόνες
από το κοινό μας αίμα.
Αποκαρδιωμένοι κατηφορίζουμε
μια κοιλάδα
γιομάτη γκρίζα λόγια
κι υπαινιγμούς ξοφλημένους
κάθε λέξη ερωτική επιβραδύνεται
γίνεται ένα αντίο ανάστατα βραχνό.
Τις φωνές ακούω παιδιών
που κάποτε έπαιζαν στους δρόμους
και τώρα χάθηκαν
σαν μισοπεθαμένο φως.
Ώσπου κοιμηθήκαμε αγκαλιασμένοι
φορώτας τα πανωφόρια του πάθους
λίγα όνειρα αραιωμένα
με ανθρώπινους στίχους
πιάσανε αδιάκοπο κουβεντολόι.
10/08/2023
Όαση
Κελάηδημα-Ξεψύχισμα
Οι καταπιεσμένοι εραστές ήσυχοι
με προσοχή άκουγαν να πεθαίνει
το σπουργίτι της αγάπης
και τι κελάηδημα-ξεψύχισμα
ήτανε αυτό!
Κάρφωνα τους στίχους μου
στο στήθος σου
φτιάχνοντας σφυροκοπημένα
ποιήματα.
Πως μεταμορφώνονται οι φωνές μας
όταν μιλάμε στο τηλέφωνο
νιώθοντας ο ένας για τον άλλον
απέχθεια
τίνος είναι το φταίξιμο;
Καλύτερα μην ρωτάς
μονάχα γράψε με ευγένεια
γιατί τα μίση οδηγούν στο τίποτα
άντρες και γυναίκες όλους μαζί.
Η σφοδρή καταιγίδα της φύσης
μιμείται τη πιο καταστροφική
από τόσες πολλές ανθρώπινες μάχες
που έγιναν ως τώρα
κι ας αφήνει στεγνές τις σελίδες
καταπιέζοντας έτσι τους ποιητές.
Η μπόρα έσταζε πληγές
ήτανε τα κεραμίδια τρύπια
κι οι ανθρώπινες κραυγές
μέσα στο απομεσήμερο
νεροποντή γινήκανε…
οι αστραπές.
10/08/2023
Αγία Ειρήνη
Όμορφα μα Θλιβερά
Το παιδί κι ο γέρος
εξακολουθούσαν να μιλάνε
όμορφα μα θλιβερά
η κοπέλα υποδύεται το παιδί που ήταν
εγώ ήμουν ο γέρος
ο οποίος ήθελε να γίνει φίλος της,
μονάχα ως παραμύθι
κατανοεί ο κάθε άνθρωπος
τη ζωή του.
Η κοπέλα δεν είχε καταλάβει
πως ξεκάθαρα το πεπρωμένο
καθόριζε τα πράγματα ανάμεσά μας
μετά ένιωσε ψυχραιμία
ο φόβος μεταξύ των δυό
είχε απομακρυνθεί
δίχως να καταδικάζει ή δικαιώνει
μήτε εκείνη ούτε όμως αυτόν.
Πως απομακρυνθήκαμε
κλεισμένοι στο κελί της αγάπης μας;
Κάποτε έλεγες ότι ήσουν η δικαίωση μου
αλλά τώρα καταδικάζεις το πεπρωμένο εκείνο
που είχαμε ζήσει τόσο όμορφα μα θλιβερά.
09/08/2023
Όαση
